Pablo Picasso należał do grona najwybitniejszych i najbardziej rozpoznawalnych malarzy XX wieku. Był także twórcą niezwykle aktywnym.

Na przestrzeni lat ukończył kilka tysięcy obrazów.

Dokonania artystyczne Picassa można podzielić na kilka okresów. Pierwszy z nich, tzw. okres błękitny, przypadał na lata 1901-1904. Jak nietrudno się domyślić, powstałe wówczas dzieła łączyła przewaga koloru niebieskiego, podkreślającego melancholijną zadumę. Tematyka obrazów krążyła wokół cierpienia, ubóstwa, ale także piękna kobiecego ciała.

Po okresie błękitnym nastąpił różowy (1904-1906). Zmiana tonacji pociągała za sobą także pojawienie się nowych, nieco weselszych postaci, przede wszystkim kuglarzy i cyrkowych akrobatów.

Potem nastąpiły obrazy w stylu kubistycznym i surrealistycznym.

Po roku 1945 malarstwo Picassa straciło nieco na sile wyrazu i nie wzbudzało już aż tak wielkiego zainteresowania. Z racji swych wcześniejszych dokonań uchodzi on jednak za giganta sztuki XX wieku.

Wielkim przyjacielem Picassa okazał się Joan Miró. Picasso był dla niego swego rodzaju artystycznym ojcem. Był również jego mentorem i przewodnikiem po meandrach ówczesnej awangardy.

Malarstwo Miró przeszło długą drogę ewolucji. Od początkowej fascynacji fowizmem i kubizmem, przez realizm magiczny, dadaizm i surrealizm, aż po nieco abstrakcyjny i indywidualny styl. Jego najbardziej charakterystyczne płótna odznaczają się spłaszczonym rysunkiem, połączeniem ostrości i miękkości linii, bogactwem koloru oraz wrażeniem nieważkości, jakby obiekty i postaci lewitowały gdzieś w przestrzeni. Proste i barwne formy przywołują na myśl infantylne dziecięce rysunki.

Wystawa bardzo się podobała uczniom. Z zainteresowaniem słuchali wykładu Pana Dyrektora Muzeum w Łowiczu Grzegorza Dębskiego, który w bardzo ciekawy sposób przybliżył życie i twórczość obydwu artystów.